آزادی: من یا تو؟

آزادی بیان را میتوان در اعتراض به یک اعتراض (واخواهی) استفاده کرد. آزادی بیان تا آنجا است که من و تو بر سر هم فریاد بزنیم ولی از هم نهراسیم. نه تو و نه من بر سر بیان دیدگاه ترسی نداشته باشیم. شاید دیدگاه من در نگاه تو مایه ـی ریشخند باشد و شاید رهبر و الگوی تو در گمان من نیازمند دلسوزی!
این را از آن روی گفتم که مهم نیست شاهین یا شجریان چه میخوانند. مهم این است که حق دارند بخوانند و همه حق اعتراض دارند.
آنچه دردآور است "سوءاستفاده" از این گونه اندیشه از جانب سبزهای رحمانی است که "رحیم" را برای خودی ها نگاه میدارند و رحمانش را به خط امامی ها پیشکش میکنند و قاسم و جبارش را از بلندگوهای خودمان بر سرمان فریاد میزنند و در زمین ما آنقدر پررنگ میشوند که درونشان را نمیبینیم و فراموش میکنیم که با چه پر گشته اند. ما را به میان خودشان راه نمیدهند و میترسند از بی باکی ما در جستجوی آزادی ، این میراث خواران جمهوری اسلامی: سبزهای امامی