نخست وزیر یا رئیس جمهور آیا مسئله این است؟
بعد از انتصاب دوباره محمود احمدی نژاد به مقام ریاست جمهوری و فروکش کردن ظاهری اعتراضات، اوضاع به نظر تحت کنترل بود که ناگهان محمود دست آغا را گاز گرفت و آغا به فکر فرو رفت که این دیگر چه وضعی است. آدم دیگر به چه کسی میتواند اعتماد کند. این احمدی نژاد هم شاخ شده برای ما و عجب گاو دکفته بازاری شده!
بنا براین نشستند و اطاق فکر را به همراه حجازی و فیروزآبادی و مجتبی راه انداختند که طرح جدید بدهید که ما اینقدر "مگر" نگوییم و یک مترسکی بیاید و بی آنکه تابلو شود که من همه کاره ام، او اوامر ما را اجرا کند. طی بررسی هایی که انجام شد کاشف به عمل آمد که مردم از انتخابات مجلس استقبال چندانی نمیکنند و در این چند دوره اخیر هم مجلس دست خودی ها بوده و این نخست وزیر هم عجب چیز خوبی است! برای اینکه مجلس هم از دست آغا در نرود و اگر در مجلس کسی فریاد زد که این چه خیمه شب بازی مضحکی است قانونی را در مجلس تصویب کردند که نمایندگان ولی وقیح بتوانند آن نماینده از خواب بیدار شده را صرف کنند!
بنابراین مردم در یک انتخابات فرمایشی نماینده های ولی وقیح را به مجلس شورای اسلامی (طویله) میفرستند. و پس از آن این نماینده های قلابی یک مترسک که قبلا آغا آن را انتصاب کرده را انتخاب میکنند. حال چه اسمش نخست وزیر باشد چه رییس جمهور، خر (خامنه ای رهبر) هنوز خر است و فقط پالانش عوض شده است.
نخست وزیر هر که باشد، از نشانه های زوال حکومت های اینچنینی این به هم ریختگی و مستاصل شدن نیروهای حکومتی است و این نشان از تنگ شدن حلقه خودی ها دارد که این روند رو به پیشرفت در نهایت به فروریزی ساختار رژیم منتهی خواهد شد(مانند دیگر حکومت های ایدئولوگ).
دقت داشته باشید در این زمان مبارزه شکل بسیار مهمی پیدا میکند و افشاگری های نیروهای اپوزوسیون میتواند همچنان نوک پیکان اعتراض را به سمت پایه های حکومت نگاه دارد و از عوض شدن جهت مبارزات جلوگیری نماید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر